کمی رزق؟ سختی ها و فشار زندگی؟ بیماری های بی درمان و طاقت فرسا؟ و یا حتی مستجاب نشدن دعاها؟ کدام از این مصیبت ها بزرگ ترین گرفتاریی است که روز و شب فکرمان را به خود مشغول ساخته و از امروز تصمیم گرفته ایم تا برای رهایی ازآن، دست به دعا برداریم؟ به انگیزه درمان کدام گرفتاری آمده ایم تا از خداوند آمرزش گناهان خود را بخواهیم!
هر کس متناسب با ظرفیت و میزان سختی که از هر کدام این درد ها به دوش می کشد ، لب به سخن می گشاید. اما گویا من یک مصیبت را از یاد برده ام! هرگز عجیب نیست! چرا آن هنگام از مصیبتی به فغان می آیم که به راستی احساس درد کنم. زمانی دردی را مصیبت می خوانم که پشتم از آن سنگین شده و تحملش برایم غیر ممکن باشد! در غیر این صورت چه دردی و کدامین مصیبت؟! آری مصیبت غیبت امام زمان(عج) را به فراموشی سپرده ام و آن گونه از آن غافل شده ام که حتی به عنوان آخرین مصیبت هم آن را بیان نکردم! مصیبتی که تمام درد ها از آن ریشه می گیرد! بزرگترین مصیبت را از آن رو غیبت امام زمان(عج) نمی خوانم که اساسا آن را مصیبت نمی دانم ! غیبت امام زمان(عج) بزرگ ترین درد زندگیم نیست اصلا به آن فکر نمی کنم! چرا غیبتش را مصیبت بخوانم در حالی که صبح تا به شام از نبودش رنجی حس نمی کنم…!
اما والله قسم غیبت امام عصر(علیه السلام) مصیبت است و بزرگ ترین آنها!
آنقدر غرق دنیا شده ام و به فکر خود هستم که لحضه ای به آن نمی اندیشم!

باید فکری کرد….!(ص 37)
آری بزرگترین مصیبتی که باید فکری به حالش کرد، مصیبت و غم غیبت است که هر دری برگرفته از این مصیبت است. مهم ترین گرفتاری که باید رفعش نمود، درد غیبت است. باید از گناهی به پیشگاه خداوند عذر برد که سبب به وجود آمدن مصیبت غیبت شده است. چرا باید امثال من گناه کنند و گرفتاری و عذابش دامن گیر حجت خدا شود؟ این شرم آور است و نمی دانم که زخجلت باید رو به کدامین سو برد؟ باید در این شب ها از گناهی توبه کرد که سبب آن شد تا دعای بر فرج امام زمان(عج) بر آورده نشود! چرا که گویا هر قدر ندا سر می دهم:« بار خدایا فرجش را رسان!»
هیچ اثر نمی کند…!

صفحات: 1· 2