برنامه‌هاي ماهواره و اقبال غير معمول آن را بايد معلول چند عامل دانست:

نخست، تمايل خانوادها‌ي ايراني به ديدن سريال و ترجيح آن به ساير برنامه‌ها، تا جايي که بسياري از شبکه‌هاي ماهواره‎اي اکنون به پخش سريال اقدام نموده‎اند.

دوم، تمرکز شبکه‌هاي ماهواره‌اي بر حوزه‎هايي از زندگي اجتماعي که جزو حوزه‌هاي ممنوع و بعضأ تابوهاي جامعه ايراني به شمار مي‌روند، مانند روابط آزادانه با جنس مخالف؛ نوشيدن مشروبات الکلي در مواقع جشن و غم؛ عدم تقيد به ظواهر مذهبي و اکتفا به نيت پاک؛ روابط نامتوازن ميان افراد داراي اختلاف سني بسيار، و مواردي از اين قبيل. در حقيقت با ديدن برنامه‌هاي اين شبکه‌ها، نوعي سطحي‌نگري و بي قيدي مشهود در بيننده رشد مي‌يابد که چندان هم آزاردهنده نيست.

سوم، بيننده ايراني در بسياري موارد به خود حق مي‌دهد تا ذهن خسته از کار روزانه و يا درگيري‌هاي اقتصادي و اجتماعي خود را با ديدن برنامه‎هايي بدون محتوا، اما سرگرم کننده و جذاب، هر چند مضر آرام نمايد.

چهارم، وجود برخي سريال‌هاي کم جاذبه و غم بار داخلي که فاقد پاسخگويي به نياز سرگرمي و رفع خستگي براي دسته از مخاطبان ايراني است.