عالم ربّانى مرحوم آية اللّه‏ ميرزا جواد آقا ملكى تبريزى گفته است :

از مهم‏ترين كارهاى اين ماه ، افطارى دادن به روزه ‏داران است. پاداش آن را در خطبه پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏آله شنيده‏ اى. مهم‏تر ، آن است كه در اين كار ، نيّت خالص و مؤدّب شدن به ادب الهى باشد و اين كه انگيزه آن جز به دست آوردن رضاى خدا نباشد ، نه ابراز شرافت دنيا و نه شرافت آخرت ، نه تقليد و نه رسم و عادت.

بايد بكوشد تا عمل خود را از اين هدف‏ ها خالص سازد و آن را با برخى آزمون‏ها بيازمايد و از فريبكارى هواى نفْس و شيطان ، خاطرجمع نباشد و هم در اصل افطارى دادن ، هم در تعيين كسانى كه به آنان افطارى مى‏دهد (مؤمنان) ، هم در نوع غذا و هم در كيفيّت برخورد با ميهمانش ، از خداوند مدد بجويد؛ چرا كه همه اينها با اهداف مختلف ، كيفيّت‏هاى متفاوت مى‏يابند. بيداردلان ، راه‏هاى ورود شيطان را در اين موارد مى‏شناسند و از آنچه موافق دستور شيطان است ، پرهيز مى‏كنند و پيرو چيزى مى‏شوند كه موافق فرمان و رضايتِ مالك دين و دنيايشان است. در نتيجه به پذيرش الهى نايل مى‏شوند و از پاداش‏هاى او بيش از حدّ آرزوهايشان برخوردار می گردند.

همچنين درباره قبول دعوت ديگرى براى افطار،در اخلاص نيّتش بكوشد؛ چون گاه كسى كه با اخلاص ، دعوت مؤمنى را می پذيرد و در مجلس و افطار او حاضر می شود ، بهره‏اى می ‏برد كه با عبادتِ دراز مدّت ، به آن نمی ‏رسد. از اين رو ، همّت اولياى خدا بر خالص‏ سازى كارها بوده است ، نه زياد بودن آنها. و اين ، عبرت گرفتن از كار آدم و ابليس است؛ چرا كه عبادت هزاران ساله آن خبيث ، رد شد و يك بار توبه خالصانه آدم ، پذيرفته گشت و مايه برگزيدگانش شد. (المراقبات : ۱۳۹)